Van Fraser Island tot Poeldijk

Heey allemaal!

Hierbij het laatste verslag over mijn belevenissen in Australië. Een beetje een lange omdat ik tussendoor niets meer geschreven heb, dus zie maar of jullie t uitlezen ;) Verder staan er ook een hoop nieuwe foto’s op.

De vorige keer sloot ik af met t bericht dat ik naar Fraser Island ben geweest en dat dat zo’n beetje het hoogtepunt van mijn reis is geworden. De reden hiervoor is heel simpel: de mensen waren geweldig leuk en ik heb in 4 maanden Canberra niet zo veel gelachen als in 3 dagen Fraser Island. Owja, en het eiland was echt super super supermooi. We vertrokken vanaf Hervey Bay, en dus nam ik de Greyhound daarnaartoe vanaf Airlie Beach. Deze reis duurt bijna 13 uur en omdat ik geen dag wilde verliezen heb ik die nacht in de bus geslapen. Om 8 uur de volgende ochtend was ik bij het hostel en gelukkig kon ik meteen m’n kamer in. Ik moet eerlijk zeggen dat ik toen even helemaal geen zin meer had in die tour en het allemaal somber inzag, totdat Laura een half uurtje later uit het bed boven mij sprong en vertelde dat ze ook op dezelfde tour mee ging. We zijn samen naar het strand gegaan en hebben lekker gelunched en gerelaxed tot het tijd was voor de eerste ontmoeting met de rest van de groep. Inmiddels hadden we ook Hanna ontmoet op onze slaapzaal en we bleken uiteindelijk met zijn 3en in dezelfde auto terecht te komen. In totaal waren er 15 mensen + de gids en zijn zoon, verdeeld over 3 auto’s. In die van ons zaten 7 mensen die alleen op reis waren, wat heel makkelijk contact leggen is. Na de boodschappen voor de volgende 3 dagen was het pizza eten en naar bed. De volgende dag was het om 6.30u verzamelen voor en instructievideo (“world herritage eiland, heel uniek, voorzichtig zijn, niets meenemen”) waarna we op weg konden naar de ferry en naar het eiland. Fraser Island is het grootste zandeiland ter wereld en het enige waar regenwoud op groeit. Verder zijn er superveel meren met regenwater dat eigenlijk te zuiver is om er veel van te drinken. Vanwege al het zand reden wij in 4WD wagens, en aangezien het een self-drive-tour was, was dat af en toe een hele uitdaging (maar we zijn niet vast komen te zitten!!!). Na veel gehobbel was de eerste stop Lake Mc Kenzie waar we lekker konden zwemmen. Het water was hier zo helder dat je vrijwel de hele tijd de bodem kon zien en zelfs waar het 5m diep was je nog je eigen schaduw op de bodem zag. Na wat relaxen volgde lunch. Dat moest binnen de omheining ter bescherming tegen de vele dingo’s op het eiland, die op het eten afkomen. Ze lijken zo lief, net huisdierhonden, maar dat zijn ze dus niet. De volgende stop was een wandeling door het regenwoud, waarna we naar het kamp zijn gereden. Deze keer sliepen we niet in swags, zoals ik eerder in de woestijn had gedaan, maar in tenten die permanent achter de eerste duinenrij staan. Geen sprake van luxe, dus wie naar de WC moest kon een schep meenemen naar het strand en daar en gat graven (verplicht 50 cm diep) en een stok om eventuele dingo’s mee af te weren. Het was vrij snel donker en na het eten (onze eigen boodschappen dus) werd de nodige alcohol genuttigd en lagen we om 10 uur in bed (en dan waren wij met de 4 mensen uit mijn tent nog veeeeel later naar bed gegaan dan de rest).

De volgende ochtend om 6.00u op voor zonsopgang (geheel vrijwillig, dat wel), echt supermooi. De rest van die dag was het: in de auto, rijden over het strand (net een snelweg daar, zoveel auto’s) en stoppen voor een rondvlucht over het eiland, het bekijken van het Maheno Shipwreck (ligt te roesten op het strand sinds 1935) en het uitzicht vanaf de enige rots van het eiland (walvissen, schildpadden, roggen, allemaal in zichtbaar in zee :D ). Hierna heb ik een stuk gereden over het strand. 80km/uur is best hard als je ook golven moet ontwijken, maar wel heel leuk. Na een meer vol schildpadden gezien te hebben konden we zwemmen in Eli Creek, waar je je langzaam terug kon laten drijven naar het strand (na een moddergooigevecht). Hierna moesten we vaart maken want het werd vloed en wanneer het vloed is, is er geen strand meer om op te rijden en zit je dus vast waar je bent. Dat ging maar net goed en de avond was een herhaling van de avond ervoor. Sterren kijken met zijn allen, beetje kletsen op t strand, snel terug naar het kamp wanneer een dingo wel heel dichtbij komt (3 meter is niet veilig meer) en de volgende dag wat langer slapen vanwege de regen. Die dag heb ik weer gereden, deze keer over de zandpaden meer landinwaarts en ik voelde me superstoer dat we niet vast kwamen te zitten tijdens al dat gehobbel (zeker na complimenten van de gids :P ). Deze keer was het meer Lake Wabby, ingepakt tussen regenwoud en zandduinen. Weer zwemmen, maar met z’n 3en omdat het zo koud was. Ik zag het zwemmen meer als een bad, als je je toch 3 dagen niet kunt wassen moet je gewoon ff door de kou van het water heen ter verfrissing .

Dat was het einde van de tour (nog wel even dolfijnen gespot op de boot terug). Na een koude douche (stom hostel) zijn we met zijn allen uit geweest. Met dank naar het happy hour in de lokale discotheek is het een memorabele avond geworden (en daar wil ik t graag bij laten voor die avond J).

De hierop volgende week bestond voornamelijk uit niets doen. De dag na Fraser Island zijn we met 4 man van onze auto naar Brisbane gegaan. Terwijl Laura in een ander hostel zat sliepen Bente, Simon en ik op dezelfde slaapzaal en met zijn vieren hebben we door de stad gestruind en terug gedacht aan Fraser. Nadat Laura en Simon alle twee een andere kant op waren gegaan hebben Bente en ik onze weg vervolgd naar Byron Bay, een echt surfersoord. Hier zijn we 4 nachten gebleven en hebben we eigenlijk alleen maar feest gevierd met de mensen van onze slaapzaal. 1 dag zijn we naar Nimbin geweest, dat bekend staat om de hippies en de drugs die daar gebruikt worden. Iedereen daar doet zo hard zijn best om te laten zien hoe weinig ze om regels en wetten geven dat het bijna ongeloofwaardig is, maar toch wel leuk om een keer geweest te zijn. Nadat Bente na deze 4 dagen terug ging naar haar werk ergens in de woestijn heb ik weer een nacht doorgebracht in de bus, om op zondagochtend 9 uur Sydney binnen te rijden over de Harbour Bridge. Nu heb ik veel mooie dingen gezien maar de stille mistige haven was toch echt een van de mooiste uitzichten van de afgelopen maand.

Na 2 dagen lekker in m’n eentje door Sydney gestruind te hebben ben ik terug gegaan naar Canberra om mijn spullen op te halen. Zodra ik hier was besefte ik dat het goed was dat ik pas achteraf ben gaan reizen, anders had ik het nooit volgehouden in deze stad. Canberra heeft echt geen karakter en is dodelijk saai. Ik was per direct depressief, maar werd opgevrolijkt door Nurul, de vriendin die op m’n spullen gepast had. Na afscheid van iedereen op het lab en het (eindelijk) dicht krijgen van mijn koffer werd ik op donderdag ochtend door mijn stagebegeleider op het vliegveld afgezet. Hier werd ik omgeroepen (schrik je je ook kapot natuurlijk) omdat ze me op een eerdere vlucht hadden gezet. Eerste gedachte daarna: ze willen me wel heel snel het land uit hebben! De trip Canberra-Sydney-Singapore-Frankfurt-Amsterdam verliep zeer voorspoedig en voordat ik t wist stond ik weer op Schiphol, waar Patrick, Tom en m’n ouders op me stonden te wachten. Ik kreeg zo’n mooie ‘welcome home’ ballon. Daar had ik min of meer opdracht toe gegeven omdat ik er altijd al 1 wilde, maar toch leuk :D. In Poeldijk was het huis versierd, inclusief spandoek in de tuin, en had Tom taart gebakken dus dat was zeker een warm welkom. Nu ben ik weer aan t wennen hier en moet ik snel aan mijn stageverslag. Elke ochtend als ik wakker wordt denk en praat ik eerst nog in het Engels, maar dat gaat steeds beter.

Al met al kijk ik met gemengde gevoelens terug op Australië. De stage was niet wat ik gehoopt had en het was vrij ongelukkig dat ik in de saaiste stad van het land terecht ben gekomen. Daarentegen heeft de maand reizen alles helemaal goed gemaakt en heb ik echt een fantastische tijd gehad, alles gedaan wat ik wilde doen en heel veel leuke mensen ontmoet. Een maand om nooit meer te vergeten!